Płyta łódzkiego zespołu Coma "Pierwsze wyjście z mroku" to z pewnością jeden z najciekawszych polskich rockowych debiutów ostatnich lat. Niezwykłe połączenie ostrej ekspresji wykonawczej i poetyckiej wrażliwości Piotra Roguckiego - wokalisty, autora tekstów i charyzmatycznego frontmana stworzyło unikalny styl grupy. Nic dziwnego, że Coma, jeszcze przed podpisaniem kontraktu miała liczne grono oddanych fanów, które rośnie z dnia na dzień. Piotr - gdy nie zdziera gardła w Comie - studiuje w krakowskiej Szkole Teatralnej, współpracuje z warszawskim teatrem Rozmaitości. Niedawno zdobył też Grand Prix i kilka innych nagród na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. We wszystko, co robi wkłada maksimu emocji - taka jest też muzyka Comy: osadzona w rockowej tradycji, ale niezwykle ekspresyjna, intensywna, klimatyczna. BMG: Opowiedz, proszę, o początkach Comy. Jak się poznaliście, kto wpadł na pomysł założenia zespołu…? Najwcześniej znałem sie z Dominikiem Witczakiem - gitarzystą Comy i jednocześnie głównym aranżerem. Chodziliśmy razem do technikum elektrycznego - ja się uczyłem grać na gitarze, on się uczył grać na gitarze, no i razem występowaliśmy czasem na scenie, wykonywalismy razem poezję śpiewaną. Potem Dominik zaczął słuchać ostrego rocka, kupił sobie gitarę elektryczną, a ja stwierdziłem, że źle się z facetem porobiło… A czego wtedy słuchaliście? Coma /fot. BMG No wiesz, w technikum na przykład Sinead O’Connor, Genesis, Petera Gabriela - potem Dominik odjechał na cięższe rzeczy… Jak doszło do tego, ze zaczęliście występować? W naszej szkole było coś takiego jak Yapa - festiwal piosenki turystycznej, a my byliśmy młodymi aktywistami i na dodatek wykazywaliśmy jakieś tam talenty humanistyczne, czy aktorskie, więc poproszono nas byśmy tę Yapę poprowadzili i jednocześnie na niej wystąpili. To była żenada, bo Dominik ułożył tekst w stylu "pokochaj mnie, proszę, pokochaj mnie - ta noc, która spełni wszystko, to co chce", tak, że wpływ disco polo był tam mocno zaznaczony (śmiech). I co dalej? Później nasze klasy zostały rozbite - Dominik poszedł do innej i zaczął ćwiczyć jak szalony, nagrywać swoje solówki…Spotykaliśmy sie oczywiście na przerwach, żeby pogadać o tym, ile mamy zagrożeń, ile jedynek na półrocze.., bo w momencie, kiedy zaczęliśmy takie młodziencze artystyczne, pseudo-artystyczne raczej, życie, na łeb na szyję pospadały nasze oceny… Słowem, włóczyliście się po knajpach… Nie, nie, ja byłem społecznikiem, a "Witas" może troszkę się włóczył, ale większość czasu zasuwał na gitarze, dniami i nocami. Uczył się różnych cudów - tappingu itp… (śmiech) Ja z kolei jeździłem po festwalach poezji śpiewanej i byłem tzw. członkiem Powszechnej Akademii Młodzieży - wmieszałem się troszkę w politykę, bo przy Polskim Towarzystwie Psychologicznym była taka organizacja, która zrzeszała młodych ludzi zajmujących się różnymi sprawami: sztuką, menagementem, którzy działali w organizacjach pozarządowych… No a zespół? Potem skończyła się się szkoła i wiem, że Dominik zakładał jakąś tam kapele - nawet puszczał mi płytę czy kasetę. Nie podobało mi się zbytnio, bo co prawda to było rockowe granie, ale turystyczne śpiewanie - znaleźli gdzieś jakąś dziewczynę… No i nie za bardzo to wychodziło, teksty też niezbyt… Ja byłem wtedy na zaocznych studiach na kulturoznawstwie w Łodzi , konkretnie na teatrologii i pewnego dnia Dominik zadzwonił i powiedział: "Piotrek potrzebujemy słabego gitarzysty, który będzie nam akompaniował w zespole poezji śpiewanej. Będzie tam śpiewało 5 dziewcząt, jedna z nich gra na flecie, ja będę grał solówki bo jestem dobry, gra basista, no i grasz ty akordy - bo jesteś słaby…" Ja pomyślałem: "Czemu nie? - pogram sobie na gitarze" no i trwało to ze dwa miesiące. W czasie prób za każdym razem było tak, że dziewczyny szły gdzieś sobie na kawę czy herbatę, żeby odpocząć, no i wtedy chłopcy brali się za rockowe improwizacje. Ja oczywiście niezbyt chętnie, bo nie umiałem, wiec sięgałem po mikrofon, no i okazało się, że coraz bardziej mi się to podoba. Na początku było w tym więcej zabawy i ironii - tylko udawałem rockmana. Potem okazało się, że jako tako śpiewam, mam zdolności teatralne jakoś to wszystko zaczyna wychodzić. Ale do tej pory zastanawiam się czasem czy Coma to nie jest jakas kreacja aktorska, dobrze zakamuflowana…(śmiech) Kiedy dołączyła reszta? Dominik poznał Rafała Matuszaka, gdy zakładał swój drugi skład, który wtedy jeszcze nie miał nazwy. Historia jest zabawna: Idąc ulicą osiedla Smulsko - domków i segmentów, usłyszał, że z jakiegoś okna dobiegają dźwięki basu. Basista grał fajnie, a że Dominik to człowiek nieposkromiony jeśli chodzi o muzykę, zdecydował się zadzwonić do obcego domu. Otworzył mu Rafał - Dominik spytał go czy chce grać w zespole, on się zgodził, no i stało się… Witas z Matuszem zaczęli kombinować jakieś kawałki, potem doszedł Wojtek Grenda, który już z nami nie gra. Dominik wcześniej znał się już z Tomkiem Stasiakiem (perkusja), pojawił się Cobes z drugą gitarą no i chłopcy zaczęli ładować, ładować, ładować - w międzyczasie przewinęło też się kilku wokalistów, ale żaden z nich się nie sprawdził. Próbowali, próbowali aż w końcu zaproponowali żebym do nich wpadł. Dominik pokazał mi dwie piosenki, które wymyślili - jedną z nich gramy do tej pory i jest na naszej płycie - to "Pasażer", drugą był "Pokój bez widoków". Te kawałki wtedy jeszcze nie miały tytułów, ja po prostu wziąłem, to co oni zrobili, wymyśliłem linie wokalu, teksty, no i zaczęliśmy… A skąd nazwa Coma? Foto: Onet Coma "Pierwsze wyjście z mroku" Pierwsze koncerty graliśmy pod nazwą Vodoo Art, ale ona niezbyt się nam podobała i przed pierwszym wywiadem radiowym musieliśmy zdecydować, czy przy niej zostajemy, czy zmieniamy na Coma, bo nie było wtedy innych propozycji. Rzut monetą wskazał na Comę… A nie baliście się, że będzie kojarzona gotycko? No i tytuł: "Pierwsze wyjście z mroku"… Wiesz, ta nazwa kojarzy się mrocznie, ale jest krótka i nośna. Poza tym nie ma być tak, że nazwa wpływa jakoś bardzo na nasze działania… nie oznacza też, że tworzymy pod wpływem jakiś odurzających środków czy lekarstw…Chcemy, by to działało w druga stronę - to, co robimy jest jakimś przemyślanym manifestem artystycznym, estetycznym, poetyckim, i chcemy, żeby nasza muzyka, teksty, koncerty "pracowały" na nazwę, - by już nikt nie pytał o zewnętrzne uzasadnienia… Chcę, żeby ludzie mogli powiedzieć co znaczy Coma, bazując na tym, co zrobiliśmy… Współcześnie w rocku mało kto przykłada aż tak dużą wagę do tekstów - Twoje są bardzo osobiste i poetyckie…Gdzie szukasz inspiracji? Pierwsze teksty pisałem już w podstawówce i nie wiem skąd mi się to wzięło. Dość dużo czytam, choć ostatnio nie tak dużo jakbym chciał, bo jestem bardzo zmęczony…ale wiesz - literatura, przestrzenie teatralne interesują mnie z racji tego co robie także poza Comą…W każdym okresie mojego życia intelektualnego jacyś poeci, autorzy mają wpływ na moje teksty - gdy czytam Thomasa Elliota, gdy czytałem Stachurę, Wojaczka, Bursę, Poświatowską - wszystko to miało na mnie wpływ, potem Miłosz, czy Baudelaire i Rimbaud - to samo… Chciałbyś, żeby funkcjonowały też autonomicznie, poza Comą - jako wiersze? Wiesz, to jest cały czas eksperyment. Teksty na "Pierwszym wyjściu z mroku" są dostosowane do formy piosenki - to teksty, nie wiersze... Ostatnio zaczęliśmy jednak robić nowe kawałki - pierwsza płytę mamy z głowy, troszkę się uspokoiliśmy, poczuliśmy się ciut pewniej, zostaliśmy docenienie jako muzycy, mamy kontrakt i póki co nie martwimy się, że będziemy musieli zarabiać w supermarketach - przynajmniej mamy taka nadzieję. Nabraliśmy takiego spokoju, że zaczęliśmy z przyjemnością robić coś troszkę innego - czyli piosenki, w których teksty mają też swoją większą autonomię. No i wychodzą z tego niezłe kombinacje… Nie jesteście w pełni zadowoleni z "Pierwszego wyjścia…"? Jesteśmy! Ale wiesz, to nie jest żaden koncept album - o śmierci, jak mówią niektórzy. To raczej podsumowanie - składanka tego co robiliśmy przez ostatnich kilka lat. To płyta o ujednoliconym brzmieniu, ale to nie jest do końca spójny album, bo różne inspiracje w różnych okresie na nas wpływały… Właśnie - Coma, teatr, piosenka poetycka - działasz na wielu różnych frontach, które - w powszechnej opinii - niekoniecznie do siebie przystają… Myślę, że bez tego to, co robię nie byłoby takie świeże. To jakoś tam wzajemnie na siebie oddziaływuje - z poezji śpiewanej czerpię wartość słowa, przekonanie o tym, że to ważny przekaz, z kolei rock to energia, bezpośredniość… W rocku ostatnimi czasy przynajmniej słowo gdzieś zeszło na boczny plan, choć kiedyś było inaczej, a my chcemy stworzyć w rocku poetycką przestrzeń. Z kolei do piosenki poetyckiej przenoszę rodzaj scenicznej ekspresji, kontakt z publicznością… Nie boisz się, że te działania w pewnym momencie zaczną ze sobą kolidować? Starcza ci na wszystko czasu? Współpracujesz już ze znanymi ludźmi - grałeś u Grzegorza Jarzyny… Może tak być, że działanie w teatrze będzie kolidowało z Comą… nie wiem, na razie jestem na drugim roku krakowskiej PWST. Do spektaklu Jarzyny zostałem polecony przez aktorów Teatru Starego z Krakowa, po egzaminach na koniec pierwszego roku, gdzie graliśmy "Sceny z życia małżeńskiego" Bergmanna. Dla mnie to był szok - kontaktować się z ludźmi, o których czytałem w książkach czy czasopismach teatralnych. No ale przyjechałem do Warszawy, bo okazało, że chcą mnie tutaj, później to różnie wyglądało, ale póki co staram się dzialać równolegle i we wszystko wkładać serce… Nie boisz się, że w pewnym momencie będziesz miał dość rocka, że wyda Ci się za prosty… Nie wiem czy nie znudzi mi się muzyka rockowa, wątpię… Rock to niezwykle pojemna forma - stwarza mnóstwo możliwości, da się z nią zrobić wszystko… Jeśli sie czegoś obawiam, to jedynie tego, że gdzieś się wypalimy. To, co niesie ze sobą Coma, to tak duża dawka emocji, energii i jakiegoś, jeszcze młodzieńczego, buntu, że może się okazać, że nam w pewnym momencie nie starczy pomysłów. Wiesz, przechodziliśmy już różne kryzysy. Boję się, że jeśli zaczniemy robić coś na zamówienie - teksty, produkcje, gdy zaczniemy podejmować się tzw. projektów, to w tym momencie lepiej sobie dać spokój. Dopóki granie wynika z potrzeby zaspokojenia estetycznych czy psychologicznych potrzeb, oczyszczenia się z pewnych emocji w rockowy sposób, to ok - ludzie wiedzą, że to jest autentyczne. Ale gdybyśmy zaczęli siebie niechcący powielać lub parodiować, wtedy lepiej sobie dać spokój. Nie boisz się, że przy tej intensywności przekazu, ludzie zaczną Was traktować zbyt poważnie? Wiesz - jasne, że chodzi właśnie o intensywność, jakąś moc przekazu i kontakt z ludźmi. Tak jak było z Rage Against The Machine - mogli nagrać tylko 3 płyty, bo to było maksymalnie silne. Nie chcemy być jednak brani zbyt poważnie, dlatego upieraliśmy się przy piosence "Skaczemy", która niby nie pasuje do płyty, ale jakoś oddaje nasze poczucie humoru…Właśnie dlatego wygłupiamy się na scenie, aranżujemy jakieś skecze. Nie mamy żadnego poczucia misji, cieszymy się z tego co robimy. Wiem, że ludzie utożsamiają się czasem z tekstami i to jest ok, ale czasem warto spojrzeć na to wszystko z dystansu Potrzebna jest nawet odrobina żenady, by nie wprowadzić jakieś dołującej atmosfery czy aury sekciarstwa. Wiesz - myślę, że to, co robimy jest jakoś tam przemyślane i spójne intelektualnie, ale podchodzimy do tego z pokorą i spokojem, nie nazywamy siebie artystami.